Dag 15 Once Brewed naar Bellingham

Dag 15, Once Brewed Inn naar Bellingham, 26 km, nog maar 3 dagen tot de finish!
Lang leven de wandelstokken!, een lofzang over de walking poles.
Mijn eerste wandelstok, jaren geleden,  heb ik niet zo lang gehad, net zoals mijn houten tennisracket. Beiden zijn gesneuveld tijdens een moment van grote frustratie, of extreme passie, hoe je het ook noemen wilt. De stokken helpen ons nu door de zwaarste momenten van de dag heen en Hans heeft ze hard nodig. Zonder zou zijn inmiddels erg gammele knie er voor gezorgd hebben dat we al ergens gestrand waren. De wandelstokken zijn inmiddels een verlengstuk van ons lijf geworden en in principe verplaatsen we ons al dagen op 4 benen. Ze ontlasten de knieën, ze geven wat extra steun en vooral zekerheid op moeilijke stukken, ze voorkomen regelmatig een uitglijer, zorgen voor extra (nog meer) snelheid heuvelopwaarts, zijn een handige vliegenmepper, houden nieuwsgierige en boze koeien op afstand, zorgen voor lawaai om schapen van het pad af te jagen, zijn een handig instrument om viezigheid onder de schoenen weg te peuteren, je krijgt er stevige armspieren van en indien noodzakelijk kun je er mee op je rug krabben bij jeuk. Je snapt het al, we kunnen niet meer zonder en bewegen ons als een stel senioren (tja 50 plus) met nordic walking stokken door de heuvels en weilanden. En dan te weten dat we altijd erg neerbuigend deden over de mafkezen die met hun stokken wandelden. Hierbij alsnog onze nederige excuses.
Ja hoor, hallo hier zijn Beertje en Sjarreltje. Wat een bullshit (oeps mogen we niet zeggen) verhaal. Geloof er maar niets van! Regelmatig vallen wij bijna uit de rugzak, niet alleen van het lachen maar ook omdat ze weer over elkaars stok heen struikelen. Worden wij bijna gelanceerd. Die dingen zitten alleen maar in de weg als ze over hekjes moeten klimmen en regelmatig blijven ze steken achter een steen of verdwijnen ze voor de helft in de modder. Ook glijden ze er mee uit op natte stenen en die vliegen en midges krijgen ze er ook niet mee te pakken. En wij hebben bijna geen plek meer wanneer die dingen opgevouwen in de rugzak zitten, niet zo vaak gelukkig!
Nou, dat is dus wel duidelijk, er zitten 2 kanten aan elk verhaal. Vandaag was een heerlijke dag en de tocht ging eerst nog een stuk  up and down and again and again, langs de Hadrians Wall en ook voor een deel door de bossen voor de verandering. Geen regen, niet koud, alleen een erg sterke wind, gelukkig in de rug, en geen enge richeltjes om van af te waaien. We kijken uit naar de finish met een enigszins dubbel gevoel. De grote dag is woensdag 10 augustus, over drie dagen dus. Jammer dat het voorbij is, fijn voor ons lijf want dat begint toch wel enige kleine mankementen te vertonen. Maarrrr, kreeg vandaag nog wel een compliment van een Australiër geboren in Nederland (die ik er vet uit liep op de helling met stokkies natuurlijk) dat ik extreem fit was (haha goed voor mijn ego!), met de complimenten dus  voor Sub en Genco, onze bootcamptrainers! Vandaag hebben we weer een goed logeeradres en we zijn vol goede moed, op naar de laatste drie dagen, maar eerst naar de pub!