Dag 8 Hawes naar Keld

Dag 8 Hawes naar Keld, bijna op de helft
Vandaag laat gestart en relatief weinig kilometers, 21 km, maar wel de nodige hoogtemeters. Vanuit het erg gezellige marktplaatsje Hawes, maken hier heerlijke Wensleydale kaas, zijn we via Great Shunner Fell (714 meter) naar Keld gelopen.  Steeds weer komen we bekende wandelaars tegen omdat we allemaal op andere tijden en plaatsen lunchen, sneller of minder snel lopen of een ander jas aantrekken of zo. Keld kennen we al van de Coast to Coast Way die we in 2011 gelopen hebben, maar toen was het gehuld in mist. Het is een klein gehucht, waar in de 19e eeuw vooral mijnwerkers woonden die in de loodmijnen werkten. Overal zie je hier nog de restanten van. Destijds logeerden we bij Birkdale farm waarvan de eigenaar een geweldig gulle lach had en Garry heette. Zijn kippen verbleven voornamelijk op een ladder in de schuur. Nu logeren we in Keld Lodge, een oude hunting lodge, en komen we zomaar Garry tegen. Er is nu geen mist en de lucht is helder en crispy. Er vliegen wel de nodige gemene kleine muggen rond, genaamd midges, die vooral Hans erg lekker vinden. Ook hier lopen we weer de nodige lange afstand wandelaars tegen het moeie lijf, nu vooral Coast to Coasters. De meeste wandelaars van de Pennine way zijn doorgelopen naar Tan Hill alwaar zich de hoogste pub (528 m) van Engeland bevindt. Wij doen deze morgen rond koffie-tijd aan. Hier in Keld Lodge is het vooral oude herinneringen ophalen aan onze Coast to Coast tocht, 317 km in 14 dagen van Sint Bees naar Robin Hoods Bay inclusief harde wind en hoogte trauma, pffff. De komende 2 dagen zijn nog relatief mild, zoals vandaag. De echte uitdaging komt daarna, 3 dagen van ongeveer 33 km per dag en de nodige hoogtemeters. Tevens een gemene Helm Wind die daar waait, kijk er nog niet echt naar uit dus kan het alleen maar meevallen hopelijk, de weersberichten zijn niet al te best….. Het wandelen gaat ons echter steeds makkelijker af en de kilometers vallen minder zwaar! Het ritme bevalt ons uitstekend, We genieten enorm van de tocht en de mooie ontmoetingen, hoe fijn kan het zijn!

Dag 7 Horton naar Hawes

Hallo, daar zijn wij weer, Sjarreltje en Beertje, de Mini Bog Trotters.
Wat we gisteren allemaal hebben meegemaakt ! Hadden die sukkels de schoenen en de sokken die ze hadden gewassen lekker in het zonnetje te drogen gelegd tot dat het begon te regenen. Vlug haalde ze de sokken van de lijn, maar vergaten de schoenen binnen te halen. Toen ze bedachten dat de schoenen nog buiten stonden brak er GROTE PANIEK uit. Na een uur stroooomende regen stond er een mooi plasje water in de schoenen; haha, zeiknat!! Hebben wij geen last van. Zijn ze de heeeele avond met de haardroger en wc papier bezig geweest om de schoenen te drogen. Het personeel van het hotel zal wel denken dat er muizen bezig zijn geweest omdat er veel wc papier snippers door de kamer rondvlogen, Ha Ha!! Oh daar komt ze weer! Houdoe!
Kssst, weg jullie kleine opdonders! Vandaag weer een prachtige dag, niet te moeilijk en door weer een heel ander landschap, nu 23 km. We passeerden  de kruising met de Dalesway die we al eerder 6 dagen lang in de stromende regen gelopen hebben. Destijds waren we ervan overtuigd dat we de Pennine Way nooooit zouden lopen. De tocht ging verder over oude packhorse routes en roman roads. Ook passeerden we het Ribblehead viaduct, weer een locatie van de Harry Potter films. We komen steeds meer bekende gezichten tegen. Opvallend is het aantal mannen wat alleen de tocht loopt en campeert in het wild of op campings. Ook is het aantal docenten in de meerderheid. Vandaag finishten we ongeveer tegelijkertijd in Hawes en streken we met zijn zevenen aan een grote tafel neer bij The White Heart Inn om met een biertje weer een goede dag te vieren. Ons logeeradres is uitzonderlijk. We slapen in een oud hotel in de kelder onder een middeleeuws gewelf met een grote schouw. Geen uitzicht maar wel een kingsize bed. Niet vergeten de wekker te zetten vanavond, want nu worden we niet met het licht wakker….. Voor de belangstellende een korte update van het blessureleed: 1 snoekduik in de greppel, een gebutst ego, een zeurende achillespees, Een dikke stramme rechter knie, een heel klein al bijna genezen blaartje, een krampende peesplaat in de voet. Dus dat valt allemaal nogal mee, so far so good.

Dag 6 Malham naar Horton in Ribbblesdale

Dag 6 Malham naar Horton in Ribblesdale, 23 km
Elke dag begint met een uitgebreid Engels ontbijt, mits de chef er is, en vervolgens een stevige klim. De logeeradressen liggen meestal in een dal waardoor we aan het eind van de dag vaak een forse afdaling maken, aiai de knietjes, en in de ochtend weer fors omhoog moeten. Zo ook vandaag. Ons logeeradres was geweldig en zeker voor herhaling vatbaar. Het was een dag met drie hoogtepunten, Malham Cove, ooit een grote waterval, Fountain Fell (668 m hoog) en Pen-Y-Ghent (de hoogste top in de trail tot nu toe; 694 m). Bij Malham Cove begint het limestone gedeelte, volgens Hans glijsteen want het had vannacht geregend. Dit is de plek waar de campeer-scene van Harry Potter uit de Deathly Hallows opgenomen is. Elke dag zijn we ongeveer van 9 tot 16-17 uur onderweg met de nodige pauzes met calorie-rijke versnaperingen om onze energie op peil te houden en om rondom ons heen te kijken en te verbazen hoe mooi Engeland is . Maar elke dag kunnen we dus ook redelijk uitslapen en dat is nodig. Vandaag kregen we reuzenboterhammen (brood overdwars gesneden) mee met minstens een centimeter ham en kaas. Heerlijk op de top van Fountain Fell, na een forse klim, opgepeuzeld met een geweldig uitzicht overal waar je kon kijken. Het leek daar in vergelijking met de andere dagen wel een snelweg, lekker breed, veel grijs gravel en de nodige medewandelaars. Malham is dan ook een populaire bestemming voor een lang weekend voor de Engelsen. Als laatste deel was Pen-Y-Ghent aan de beurt en toen was het mis… Naar het eerste plateau moet er een steil deel geklauterd (gescrambeld) worden op een steile helling, en daarna nog een aantal keren. De paniek sloeg toe en het wilde niet meer, angssst  en vooral ook boosheid omdat ik het niet aandurf. Het is maar goed dat de Engelsen niet verstaan wat ik er dan allemaal uitkraam. Gelukkig was er een detour mogelijk naar Horton. Toch gaf dit niet de beloning waar je voor gaat. Heb toch het gevoel enorm gefaald te hebben maar in een helikopter krijsend van de bergwand gehaald te worden is ook niet wenselijk……Vanavond maar mijn wonden likken en weer verder.

Dag 5 Cowling naar Malham

Het weer vandaag was zoals voorspeld, nat. De meeste dodelijke hoogtemeters waren aan het begin van de dag en gelukkig hadden we toen onze waterproofs (regenkleding..) nog niet nodig. Het was opnieuw een prachtige tocht  van 27 km met een zeer gevarieerd landschap, nu door de Yorkshire Dales. Het uitzicht was weer heel anders dan de vorige dagen. Alsof we terug waren in de jaren vijftig, of figurant zijn in een goede engelse detective serie. Idyllische bomenlaantjes, kabbelende riviertjes, weilanden vol met schapen, koeien en veel mest, uitglijden op de kilometers gras door de aanwezige grote koeienvlaaien, vele poortjes, oude stenen muren en styles waar we door- en overheen moesten klauteren, lieflijke dorpjes met cottages met uitbundige bloementuinen, een heerlijke tea-room, thee met scones and clotted cream, vriendelijke mensen, etc. Regelmatig krijgen we van wandelaars de vraag of we de HELE Pennine way doen, en vervolgens wensen ze ons goed weer toe. Hoe zou dat nu komen? Uiteindelijk kwamen we tot op de draad toe nat in het erg uitnodigende Malham aan, maar het welkom in de pub, waar we slapen, was hartverwarmend. De haard was al aan en het was gezellig druk met uitgeputte wandelaars die al achter een drankje zaten en vele natte hondjes. We hebben natuurlijk als beloning een (2) pintje gedronken en een groot bord eten besteld. Nu lekker bij de haard verder opdrogen en wegsoezen.

Dag 4 Hebden Bridge naar Cowling

Hallo allemaal,
Jullie zullen wel schrikken maar Carlita mag vandaag de blog niet als eerste maken, eindelijk!! Vandaag zijn wij, Sjarreltje en Beertje een keer aan de beurt; ja die 2 die achter in de rugzak meehobbelen. Jullie denken wel ha da’s lekker makkelijk. Maar ho maar. Je moet ervoor zorgen dat je je evenwicht bewaart want je kan er zomaar uitvliegen omdat ze een wilde beweging maken omdat ze weer een greppeltje niet zien. Of je valt zomaar in slaap, kan ook.
Vandaag was wel heeeel lekker. Weertje goed, het eten lekker ( KAAS natuurlijk) maar het duurde wel heel lang. Wel 6 keer heuvel op en heuvel af. Wij hebben er niet zoveel last van maar onze baasjes ( dat denken ze ) hebben het zwaar want we horen ze flink puffen als ze weer een heuveltje op moeten. Oh ik geloof dat ik moet stoppen want  de Ipad word uit m’n pootje getrokken! Tod de folgende keer. Lieve groetjes van Sjarreltje en Beertje
Nou, de muizen willen ook een woordje mee praten. Vandaag van Hebden Bridge naar Cowling gelopen, een lange aangename tocht van 30 km door Brontë Country. Het weer was prachtig met een licht briesje. De heuvels zijn hier groen en glooiend en zouden de basis vormen voor het boek Woeste Hoogte van Emmily Brontë, een van de drie schrijvende zusjes die zo jong aan hun einde gekomen zijn door tuberculose. Zij schreven onder een mannelijk pseudoniem destijds en behoren nu tot de wereld literatuur. Bijzonder dat op de wegwijzer voor de Brontë trail de route ook in het Japans vermeld staat. Gelukkig hebben we geen bussen met Aziaten en camera’s gezien. Er zijn niet veel wandelaars die de hele Pennine trail lopen. Tot nu toe hebben we 2 stelletjes gesproken die hem helemaal lopen, die van het hondje en de caravan en een stel die in het wild camperen (De helden), en mensen die slechts een deel ervan nu afleggen. Wel komen we regelmatig een verdwaalde trailrunner tegen, vandaag zelfs twee met ontbloot bovenlijf (oef); dat zegt wel iets over het weer (heerlijk warm). De landlady van ons huidige logeeradres zou waarschijnlijk volledig van de leg zijn wanneer ze deze heren tegen het lijf zou lopen. We verblijven nu in een B&B waar alles erg netjes en schoon is (niet een beetje maar echt heel erg schoon). Het tapijt in de dining room is roomwit, op de slaapkamer is de handdoek in een zeer kunstzinnige vorm gevouwen met een lavendel geurzakje, en op de badkamer ligt een doekje om de tegels te drogen.  We mochten niet door de voordeur maar moesten achterom.  Het kan niet anders dan dat we de komende uren nog ergens uit de bocht vliegen en een mega vlek achter laten. Het eten hier in het enige restaurant van het dorp, de pub serveert geen eten, was voortreffelijk, helaas voor de eigenaar waren we de enige gasten. Hoe gaat hij het redden is de vraag. Opvallend is dat de Pennine Way in vergelijking met de Coast to Coast zooo niet commercieel is. Mogelijk toch te lang en te uitdagend?

Dag 3 Marsden Hebden Bridge

Vandaag was een lange dag van 29.5 km. Het begon met drizzle (mooi woord voor motregen) en geen heerlijk vet en voedend full english breakfast. De chef was niet komen opdagen in de Inn en we werden geconfronteerd met een erg nerveuze bardame die zich in alle toonaarden verontschuldigde. Geen probleem, we hadden al uitgebreid ingekocht bij de lokale supermarkt, waar onze ogen al groter waren geweest dan onze buik. De koffie, die nog wel geserveerd werd, had verdacht veel weg van thee dus we hebben weinig gemist verwacht ik. We nemen onze thermoskan met warm water mee en hebben dagelijks rond half elf ons oploskoffie-uurtje met iets zoets erbij. De tocht vandaag ging over moorlands en langs stuwmeren. Niets is hier vlak dus je bent continu bezig om je voeten goed neer te zeten op glibberige stenen van allerlei formaat, moeraspollen, grasrandjes, wiebelende flagstones, modderige plassen, kiezelstenen, waarbij je de ene keer stijgt en de andere keer daalt, met als gevolg beurse enkels en voeten omdat je continu aan het balanceren bent. Volgens de boeken komen we deze dagen langs 14 reservoirs maar omdat ze goed in de omgeving zijn opgenomen voelen ze niet als onnatuurlijk. Er zijn zo goed als geen bomen op de moors en je ziet glooiende heuvels zo ver als je kunt kijken. De hei komt nu net in bloei en toont vele tinten paars. Ook zie je overal de witte pluimpjes van het katoengras wat duidt op moerassige ondergrond. We blijven ons verbazen over hoe mooi het hier is ondanks dat de omgeving als industrieel bekend staat en we ook de nodige stedelijke bebouwing van boven af hebben kunnen zien. Je hebt niet in de gaten dat je continu op zo’n grote hoogte van 450 meter loopt. Het hoogtepunt van vandaag is Stoodley Pike, een obelisk die als een grote middelvinger naar Napoleon in Calder valley oprijst. Een monument opgericht ter nagedachtenis van de overwinning op Napoleon. We wisten niet dat Engeland destijds ook last had van dit kleine mannetje met een zeer groot ego. Ons eigen ego heeft vandaag in ieder geval een klein deukje opgelopen. Waren we bij de Coast to Coast way altijd een van de snellere lopers, nu worden we soms ingehaald…….en dat is wennen. Onze mini Bog trotters hebben overigens nergens last van, alleen dat er af en toe de raincover van de rugzak over de koppies getrokken wordt vanwege de regen. Ze zijn zo enthousiast geworden dat ze “ The First Dutch Mice Ramblers Association” willen oprichten. ( ja lekker makkelijk zo in de rugzak!)

Dag 2 Crowden naar Marsden

Gisteravond zijn we koninklijk door James in een grote zwarte glimmende BMW (voor de kenner de 7-serie) naar de plaatselijke pub gebracht om te dineren en ook weer opgehaald. James is niet de butler van de landlady van de B&B maar een vriendelijke man met het uiterlijk van een gepensioneerde rugby speler (denk aan Onslow van Keeping up appearances) die vooral hard lacht om zijn eigen grappen. De B&B was voortreffelijk en zo ook onze lunch die we mee kregen voor onderweg. Vandaag zijn we 20 km naar Marsden gelopen. Een klein stadje met een groots industrieel verleden. De restanten hiervan vind je overal terug. Een rivier die nu een stuwmeer voedt zorgde voor de aanvoer van water voor het vervaardigen van wollen kleden. De grote statige gebouwen staan er desolaat bij. Bomen groeien in de vervallen dakgoten en het rivierwater omspoelt de gietijzeren funderingen. De tocht hiernaar toe was niet al te moeilijk. Om onze knieën te sparen besloten we allebei met een wandelstok (carbon en makkelijk opvouwbaar) te lopen. Dat was dus wennen en ik wist 2x een ongecontroleerde aanval van Hans zonder het verlies van een oog en gebutste benen af te weren. Vandaag stond er een deel van de trail op het programma die beschreven werd als “the most exposed ridge”. Dus je snapt het al: fright, fligth freeze reactie. Als een volleerde en zeer empathische gedragstherapeut heeft Hans mij er overheen geloodst en hebben we het extra touw niet nodig gehad ondanks de wind die er stond. Voor insiders, zie dag drie van de Coast to Coast trail. We hebben vandaag kennis gemaakt met een vriendelijke kleine viervoeter van 9 jaar oud die dezelfde planning heeft als wij. Zijn enigszins verwilderd uitziende baasje werd enthousiast voortgetrokken over de paden en rotsen. Speciaal voor hem wordt een caravan van plaats naar plaats gereden gedurende 18 dagen omdat hij niet op alle overnachtingsplaatsen welkom is. Dat heet nu een hondenleven…..
Als afsluiting van vandaag: Hans is de held van de dag en heeft een kleine wel zeer blinde mol gered uit de gruwelijke kaken van een terriër door hem met zijn stok een tik op de neus te geven voordat hij kon toeslaan. Zijn bazinnetje wist van verbazing niet wat ze moest doen en Hans is er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf gekomen….waar die stokken toch goed voor zijn.

Take Off Edale to Crowden

Zo de eerste dag zit er op. Bijna 28 km in totaal gelopen, vele hoogte meters, heel veel stenen waarop we moesten balanceren, omhoog en omlaag lopen en weer opnieuw, maar we zitten nu voldaan en soezig achter een pintje. Het venijn zat hem niet in de verguisde Jacobs Ladder aan het begin zoals de boeken waarschuwden maar inderdaad aan het eind,  het richeltje over de heuvelrug net voor ons eindpunt.  Pijnlijke voeten en knieën en dan opeens hoogtevrees, zooo erg maar wel gedaan, voetje voor voetje al hyperventilerend, terwijl Hans fearless over de stenen hupte. We zijn verder niet de enigen met knuffels bij ons. We krijgen veel aanspraak en vragen over ze. Ze hangen dan ook gezellig in een zijvak van de rugzak mee te wiegen.  We werden verrast door een man die op stap was met  een dwerg van sneeuwwitje, zeker 40 cm groot, op zijn rugzak. Nee, we hebben geen last van hoogteziekte…. Dat dachten we nog eventjes, dan ga je hallucineren. Bogtrotters zijn we vandaag niet geweest. Het was onverwacht droog waar het eigenlijk moerassig zou moeten zijn. Alfred Wainwright, de beroemde hillwalker, is hier zelfs losgetrokken uit het moeras en heeft een schoen achter moeten laten. In tweed gehuld met pijp, dat dan weer wel.  Onze Engelse vrienden hadden nog een extra berichtje gestuurd dat we Wellies mee moesten nemen daar het vanaf mei continu geregend had. Dus dat was een grote meevaller. In prachtig Nederlands werden we na Snake-pass gepasseerd te hebben, geen slang gezien trouwens, aangesproken door een man die vertelde op zoek te zijn naar neergestorte vliegtuigen uit de 2e wereldoorlog. Blijkbaar liggen er veel op de moors in the Peak District. Zijn zoon had 1 jaar in Breda gewoond en hij wilde daarom ook graag de Nederlanders in hun eigen taal begroeten. Geweldige uitspraak! Verder bleek wel dat hij duidelijk voor de Brexit gestemd had. We zijn maar niet de discussie aangegaan. Zwarte Piet en Witte Paul vond hij geweldige mannen. We zullen het vandaag het niet donker zien worden en vroeg het bedje opzoeken. Tja we worden ook een dagje ouder…

The day before!!

Het is eindelijk zover, we zijn aangekomen in Edale. Gisterochtend zijn we met de boot in Hull geland en tot nu toe is het weer is not British at all. We zien dus veel wit ontbloot vel en tattoos. Gezinnen, jeugd, hipsters, bejaarden, alle generaties zijn aanwezig en vieren hier hun welverdiende vakantie. Gisteren verbleven we in Hope en zagen vooral veel lui vlees en vandaag in Edale, waar de Pennine way start, zien we veel actieve wandelaars. Edale is een druk plaatsje in een prachtige rurale omgeving. We worden omringd met glooiende groene heuvels.  De komende dagen zullen we in steeds rustiger gebied terecht komen waarbij het gezelschap vooral uit klagelijk blatende schapen zal bestaan. We hebben er ontzettend veel zin in en vandaag was het al lastig om rustig te blijven. We zijn nu vooral druk met wat we allemaal in de rugzak moeten stouwen. Het gevolg is dat we er nu een winter en zomer garderobe in hebben zitten, 2 ehbo-sets, zakdoekjes, hoofdlampjes, mutsen, handschoenen, regenpakken, paraplu, wandelstokken, beenbeschermers, muggenspul, bekers, zakmessen, sporks (vork en lepel in 1) etcetcetc. Haha, tja je bent perfectionist of niet he! En dan moet morgenvroeg er ook nog al het eten en drinken in. Wat een dilemma’s toch weer. 

Het reisgezelschap

en dit zijn ze dan, de Mini BOGTROTTERS!!

De voorbereiding

We zijn ons al een aantal maanden aan het voorbereiden op de Pennine Way, een 430 km lange trail die gaat over de Pennines ofwel de "backbone'" van Engeland. De tocht gaat van  Edale in het Peak District, de Yorkshire Dales , via  de Hadrians Wall en de Cheviots naar Kirk Yetholme, een klein plaatsje net over de Schotse grens. Eerst de conditie op peil brengen. Dan blijken toch weer de schoenen teveel pijn te bezorgen voor lange afstanden en maar weer nieuwe schoenen kopen. Kleding , sokken jassen uitzoeken , kaarten en boekjes van de tocht aanschaffen enzo. We hebben zelfs een inspirerende DVD gekocht waarop de hele tocht in vogelvlucht te zien is. Waarschijnlijk zijn de opnames gemaakt op de enige dag dat er geen dikke wolken boven de bergen hingen! Het is nu nog minder dan een week voordat we aan de tocht der tochten beginnen en de twijfel begint al behoorlijk toe te slaan. Is dit wel de juiste keuze, waar beginnen we aan? ; 18 dagen achtereen lopen tussen 15 en 33 km met grote kans op regen, wind , kou, natte voeten op moeilijk begaanbaar terrein. Ach ja, we zijn van de straat. We zullen proberen, indien de uitputting niet toeslaat, regelmatig iets op deze blog te plaatsen. Een berichtje over een mooie ontmoeting, inspererende omgeving, klaagzangen over onze ontberingen of over gewone genietmomentjes.

Donderdag de boot op en dan de dagen daarna voorbereiden voor de start op zondag 24 Juli. We worden vergezeld door onze 2 outdoormuizen Sjarreltje en Beertje. Beide hebben ze er samen met ons erg veel zin in!