Pen Y Ghent

Malham, 14 augustus 2016, de overwinning op Pen Y Ghent
We hebben ons tentje opgezet in het mooie maar wel erg drukke plaatsje Malham. Het is een Nomad, Desert Rose III, koepeltentje en al zeker 15 jaar niet meer gebruikt. Van een viersterren adres naar een camping is wel een erg grote overstap zo blijkt. Omdat er vrijdagavond langdurige regen voorspeld was durfden we het er niet op te wagen en lieten we het tentje waar het was op de campingsite bij Malham Cove ( de plek van de Harry Potter scene) en sliepen in een B&B. Na inspectie de volgende dag bleken er wat plaknaden te lekken maar de weersvoorspellingen waren beter dus zaterdagavond waagden we het erop. Veel gekreun en gesteun want je moet op handen en voeten het tentje in en er ook zo weer uit. Met onze grote enigszins stramme lijven valt dat zeker niet mee. Zo ook in de avond nog even lekker buiten zitten, de midges eten je met huid en haar op. Vannacht om half een werd ik door Hans met een grote boze schreeuw uit dromenland gewekt. Het grondzeil was gigantisch lek, de plakband op de naad was losgelaten en alle grondwater had zich door de druk op de grond van onze slapende lijven, door de naad heen geperst en verzameld tussen onze slaapmatjes, in het kussen en de slaapzak. Grote paniek, boosheid, verwijten en vooral wat nu? Nadat we gekeken hadden wat er nog droog was hebben we ons zo goeden zo kwaad als het ging hiermee warm gehouden, met het water nog onder de slaapmatje BLEHH. Daarna zijn we uiteindelijk toch weer in slaap gedommeld en vanochtend al om 7 uur weer op, met zon.  Met voor de tent een lekker Engels ontbijtje om het weer goed te maken, want Hans heeft toch al zo’n grote hekel aan k(r)amperen. Met een grote rol ductape hebben we de tent nu provisorisch gerepareerd. Hij is denk ik alleen nog maar geschikt voor de desert, het doet zijn naam eer aan, en kan na de vakantie zo rechtstreeks in de vuilniscontainer.
Vandaag was de grote dag om de Pennine Way ook voor het gevoel echt af te gaan maken; Pen Y Ghent moest nog bedwongen worden, de detour van dag  6 vonden we enigszins een spelbreker. Dus sportpak aan, wat makkelijk zit om te klauteren, en in de auto naar Horton in Ribblesdale, want daar staat de blody Bast…….Nou, YEAH! het is dus gelukt en het viel eigenlijk best wel een beetje mee. Met een helpende hand van een zeer charmante  Engelsman werd ik over het laatste akelige richeltje getrokken en kon ik mijn triomf uitgebreid vieren op de top. Daar stond in het zonnetje al een groot gezelschap met een fles champagne klaar. Helaas erg teleurstellend, niet voor ons, er werd daar blijkbaar jaarlijks een verjaardag gevierd. Wat een goed idee!?
Terugkijkend op ons grote avontuur zijn we blij en trots dat we dit aangegaan zijn. En onze Mini Bogtrotters zullen er de volgende keer ook zeker weer  bij zijn, zo hebben ze ons verteld! Het was een vakantie die we in onze top 5 van geweldige vakanties kunnen bijschrijven en nee, we hebben er zeker geen spijt van en zouden het zo weer over willen doen. Dus, what’s next?

Dag 18 Byrness naar Kirk Yetholm

Dag 18 FINALE van Byrness naar Kirk Yetholm 23 Km
We zijn eindelijk na 430 km en 12 duizend hoogtemeter gefinishd!
De dag begon vandaag goed en we waren wat zenuwachtig voor het laatste deel. We hadden slecht geslapen en een dubbel gevoel.  Alles klaarmaken, de weersverwachtingen leken goed, rugzakken en tassen inpakken voor het laatste full english ontbijt zodat we direct weg konden. Maar dus moesten  wachten, en daar zijn wij heel slecht in, totdat het busje ons terug bracht naar Windy Gill waar we gisteren gestopt waren. We leken deze ochtend op een enkeling na de enige “normale” personen aan het ontbijt. We kunnen daar een volledig hoofdstuk aan wijden maar dat lijkt me hier niet zo  gepast. Niet iedereen zal het er trouwens mee eens zijn dat wij normaal zijn want wie gaat er nu zo’n rotstuk in zijn vakantie in zo’n regenachtig land met die temperaturen lopen? In de ochtend was het prachtig weer maar tegen de middag zagen we de regenbuien in de verte al aan komen drijven dus regenjas aan. Ook dat hoort bij zo’n laatste dag. Ook vandaag weer grote leegte. De finish was emotioneel en we werden tegemoet gelopen door onze vrienden Viv en Allan. In het Border Hotel werden we met open armen ontvangen met een certificaat, we mochten ons inschrijven in het grote boek en kregen postuum namens de Alfred Wainwright a half a pint of beer. Wainwright is voor wie hem niet kent een fanatieke fell walker die alle heuveltoppen in het Lake District zeer minitieus getekend heeft en de Coast to Coast walk op de kaart gezet heeft. Hij heeft ook de Pennine way gelopen en vond het zo’n rotstuk met enorm veel BOG dat hij heeft vast laten leggen dat iedereen die de Pennine way in 1 keer uitloopt een held is en op zijn kosten een half a pit of beer krijgt. CHEERS!!!!
NB deze week camperen we nog in Engeland en er is mooi weer voorspeld. Pen Y Gent staat op mijn things to do lijstje en ik zal deze top geslecht hebben voordat we op 16 augustus in Nederland terug zijn!
Dag hier ook voor de laatste keer Sjarreltje en Beertje. Ook wij zijn vandaag door ons vriendje met tranen ontvangen. Halverwege het pad zat onze Maddy huilend met zijn rugzakje op zielig te zitten. Hij was ons komen zoeken en was de weg kwijt geraakt. Gelukkig zijn we nu weer bij elkaar en kunnen we vandaag lekker met de beentjes om hoog en doen lekker helemaal niets meer! Ohja! Op de foto zie je Hans  en Carlita met ons nieuwe wandelvriendje Worcester en zijn baasjes Jo en Robbie.

dag 17 van Byrness naar Windy Gyle

Dag 17 van Byrnes naar Windy Gyle 24 km
Leegte en overbodige bagage
Wandelen zorgt ervoor dat je hoofd leeg raakt en een meerdaagse tocht zoals de Pennine Way zorgt ervoor dat je ook alle overbodige bagage in je hoofd ergens op een heuvel achter laat. De gewone wereld thuis lijkt inmiddels erg ver weg en je blijkt goed in staat te zijn uit een tas te leven. Onze tassen zorgen natuurlijk weer voor de nodige hilarische opmerkingen zoals “zit er nog een extra persoon in?” Je snapt het al, ze zijn erg zwaar en lomp. Desondanks hebben we er alles uit gebruikt behalve die in totaal 9 lange wandelbroeken (samen hoor!). We hebben alleen in korte broek met of zonder regenbroek gelopen. Zoals ik gisteren al aangaf bevinden we ons in het minst bevolkte deel van Engeland. Dat betekende vandaag een lange tocht door glooiende/rollende heuvels, geen mensen, veel schapen, wilde geiten en totale stilte. Je hoort echt helemaal niets, behalve de wind. Dan ben je dus uren alleen met al je kleine en grote “ontberingen” en je rondstuiterende gedachten, heftig dus. Het was helaas wat kouder, maar gelukkig vooral droog, soms wat vette regendruppels, maar de meeste (pooring) regenwolken gingen voor en achter ons heen. Hier is gedurende deze week een meteorietenregen zichtbaar. Hopelijk is het helder en zien we wat vanavond. We zijn blij weer op ons gezellig drukke logeeradres te zijn en kijken uit naar morgen, de finish alwaar we opgewacht worden door onze Engelse Coast to Coast vrienden Viv en Allan.
Ja hallo, hier nog de mini bogtroppers, oh nee hoppers. We zijn een beetje verdrietig want een domme boer heeft ons mini hondjes genoemd, toen we over z’n erf liepen en aan de praat raakten. Hij zei dat zijn hond veel groter was dan die in de rugzak van Hans en Clita zaten. Poehhhh, gelukkig kunnen we morgen weer chillen!

Dag 16 Bellingham naar Byrness

Dag 16, Bellingham naar Byrness, dicht bij de Schotse grens, 25 km
We waren nog vergeten te melden dat we de wandelstokken ook gebruiken als peilstok om de moerasdiepte te meten en als kapmes tegen de akelige brandnetels. Inmiddels kun je ons volleerd bog-hoppers noemen. Allebei hebben we al meer dan 1 sensationele commando-rol gemaakt, op zijn kop de bog in. Vandaag hebben we de Pennines achter ons gelaten en morgen gaan we de Cheviots in. In de boeken worden de komende 2 dagen als 1 dag beschreven, maar dat trekken we niet want dat is 42 km in 1 dag en in totaal 1500 meter om te stijgen. Daar het hier het meest afgelegen en lege deel van Engeland is zijn er nauwelijks overnachtingsmogelijkheden. We verblijven daarom 2 dagen op het zelfde adres en worden morgen halverwege het traject weer opgehaald en de dag erna weer afgezet, wat een ongekende luxe. Het kost alleen 4 miles wandelen in totaal extra. Hier in de tuin staan ook de nodige tentjes van de die-hearts. Forest View Inn is een zeer wandelaars vriendelijk overnachtingsadres. We werden onthaald met thee buiten in de zon en onze erg modderige schoenen werden voor ons schoongemaakt en te drogen gezet. Allerlei generaties, landen en leeftijden zijn aanwezig en in de conservatory (serre) worden de aanwezige blessures, horror-verhalen en ervaringen uitgewisseld bij een glaasje bier. Vandaag was weer een prachtige dag met de nodige bog. Onze bog-trotters hebben we inmiddels omgedoopt naar bog-hoppers. Het navigeren is tot nu toe nog goed te doen op een aantal kleine foutjes na. Zo stonden we gisteren voor een watertje wat we volgens de kaart over moesten steken… we zagen woest stromend water, wat gladde stenen en vooral geen mogelijkheden om droog over te komen. Hans zag de bui al hangen na een eerdere ervaring met een dramatische duik de rivier in en een op de draad toe natte krijsende echtgenote. Wat nu?  Ik was al bezig met mijn noodscenario op blote voeten doch 50 meter verder op bleek er alsnog een bruggetje te zijn, oefffff. Gelukkig hebben we 2 wandelboeken, een OS-app en 2 wandelkaarten. Hoe kunnen we nu nog verdwalen? Morgen de eerste dag in The Cheviots, Schotland, we kijken er naar uit! We hope the weather will be kind to us.

Dag 15 Once Brewed naar Bellingham

Dag 15, Once Brewed Inn naar Bellingham, 26 km, nog maar 3 dagen tot de finish!
Lang leven de wandelstokken!, een lofzang over de walking poles.
Mijn eerste wandelstok, jaren geleden,  heb ik niet zo lang gehad, net zoals mijn houten tennisracket. Beiden zijn gesneuveld tijdens een moment van grote frustratie, of extreme passie, hoe je het ook noemen wilt. De stokken helpen ons nu door de zwaarste momenten van de dag heen en Hans heeft ze hard nodig. Zonder zou zijn inmiddels erg gammele knie er voor gezorgd hebben dat we al ergens gestrand waren. De wandelstokken zijn inmiddels een verlengstuk van ons lijf geworden en in principe verplaatsen we ons al dagen op 4 benen. Ze ontlasten de knieën, ze geven wat extra steun en vooral zekerheid op moeilijke stukken, ze voorkomen regelmatig een uitglijer, zorgen voor extra (nog meer) snelheid heuvelopwaarts, zijn een handige vliegenmepper, houden nieuwsgierige en boze koeien op afstand, zorgen voor lawaai om schapen van het pad af te jagen, zijn een handig instrument om viezigheid onder de schoenen weg te peuteren, je krijgt er stevige armspieren van en indien noodzakelijk kun je er mee op je rug krabben bij jeuk. Je snapt het al, we kunnen niet meer zonder en bewegen ons als een stel senioren (tja 50 plus) met nordic walking stokken door de heuvels en weilanden. En dan te weten dat we altijd erg neerbuigend deden over de mafkezen die met hun stokken wandelden. Hierbij alsnog onze nederige excuses.
Ja hoor, hallo hier zijn Beertje en Sjarreltje. Wat een bullshit (oeps mogen we niet zeggen) verhaal. Geloof er maar niets van! Regelmatig vallen wij bijna uit de rugzak, niet alleen van het lachen maar ook omdat ze weer over elkaars stok heen struikelen. Worden wij bijna gelanceerd. Die dingen zitten alleen maar in de weg als ze over hekjes moeten klimmen en regelmatig blijven ze steken achter een steen of verdwijnen ze voor de helft in de modder. Ook glijden ze er mee uit op natte stenen en die vliegen en midges krijgen ze er ook niet mee te pakken. En wij hebben bijna geen plek meer wanneer die dingen opgevouwen in de rugzak zitten, niet zo vaak gelukkig!
Nou, dat is dus wel duidelijk, er zitten 2 kanten aan elk verhaal. Vandaag was een heerlijke dag en de tocht ging eerst nog een stuk  up and down and again and again, langs de Hadrians Wall en ook voor een deel door de bossen voor de verandering. Geen regen, niet koud, alleen een erg sterke wind, gelukkig in de rug, en geen enge richeltjes om van af te waaien. We kijken uit naar de finish met een enigszins dubbel gevoel. De grote dag is woensdag 10 augustus, over drie dagen dus. Jammer dat het voorbij is, fijn voor ons lijf want dat begint toch wel enige kleine mankementen te vertonen. Maarrrr, kreeg vandaag nog wel een compliment van een Australiër geboren in Nederland (die ik er vet uit liep op de helling met stokkies natuurlijk) dat ik extreem fit was (haha goed voor mijn ego!), met de complimenten dus  voor Sub en Genco, onze bootcamptrainers! Vandaag hebben we weer een goed logeeradres en we zijn vol goede moed, op naar de laatste drie dagen, maar eerst naar de pub!

Dag 14 van Greenhead naar Once Brewed ( Twice Brewed inn)

Dag 14 van 18, Greenhead naar Twice Brewed Inn, 13 km, Ascent 540 meters
Een makkelijke cq rustdag, AMEHOELA! De Hadrians Wall maakt een golfbeweging door het landschap dus als je deze volgt is het steeds up and down, dat is nog eens fitness! Wel opnieuw prachtig weer en daardoor enorm mooie vergezichten. Zelfs Cross Fell is te zien, nu beter en dan toen we hem in de mist beklommen. Hadrians Wall is een grote toeristische trekpleister, dus het was relatief druk met zeker 50% Nederlanders en Duitsers. Die gezichten en lengtes haal je er zo tussen uit. En, ze halen je aan juiste kant in bij het lopen. De Romeinen hebben er blijkbaar 8 jaar over gedaan om deze muur te bouwen. Je vraagt je af, wat kwamen ze hier doen, hoe hebben ze de stenen uit de rotsen gehaald, in vorm gehakt en naar boven gekregen en wie moesten dit doen? Er werden begreep ik vooral slaven uit Duitsland en Engeland ingezet. De soldaten werden voor andere doelen gebruikt en hadden een bagage van 40 tot 50 kg per persoon bij zich. Dat kun je je bijna niet voorstellen. Na de val van het Romeinse rijk is de muur snel in verval geraakt en zijn op vele plekken de stenen hergebruikt. Desondanks zijn er nog genoeg oude restanten van muren, wachttorens, forten en dergelijke over. Fascinerend! Voor het goede en zonnige weer hoeven we in ieder geval niet naar Italië want de zon schijnt vandaag volop. Het weer is trouwens een geliefd onderwerp om over te klagen hier in Engeland, nog een graadje erger dan de Nederlanders doen. Iedereen heeft het over het weer en de vooruitzichten, men wenst je  “I hope the weather is kind to you “ bij een afscheid en op BBC1 tonen ze ook om de 15 minuten de weersberichten. Hoe zou dat nu komen? Morgen verder langs de muur op naar Bellingham. Van die twee uit de rugzak hebben we vandaag geen reactie ontvangen. Waarschijnlijk hebben zij ook te kampen met vermoeidheid van de afgelopen vermoeiende dagen!!

Dag 13 Alston naar Greenhead

Dag 13 van 18, Alston naar Greenhead, bijna 29 km
Gisteravond werd het na het eten nog erg gezellig in de pub. Een aantal mede bogtrotters schoven nog even aan en de sterke verhalen vlogen over en weer zodat het toch weer erg laat werd. Mooie ontmoetingen, geweldige verhalen, aardige gelijkgestemde mensen. Zoals een student uit Wales die gedurende drie maanden met een rugzak van 25 kg een aantal lange afstand paden in Engeland loopt. Hoe doe je dat vraag je je af? Klauteren via een glad steil pad langs een waterval, lopen over modderige moerasgronden, enge smalle richeltjes? Zo ook een vader en een zoon uit Duitsland. De vader wil nieuwe schoenen voor zijn zoon kopen want de zool ligt eraf, maar hij loopt nog liever op blote voeten en wil de tocht perse op de zelfde schoenen af maken. Een jonge leraar die al ploeterend samen met zijn knuffelaap Rose loopt, 2 dames met 2 heuphoge honden die bang van schapen zijn en niet over de hekjes heen te tillen zijn, (Worcester heeft harnasje met handvat op de rug, net een handtas) etc. Iedereen gaat overdag zijn eigen weg maar het mooie is dat we elkaar wel in de gaten houden op de zwaardere en gevaarlijkere delen als Cross Fell en ook actie ondernemen als nodig. De tenten waar een aantal van hen in slapen zijn ook een verhaal op zich. De een heeft er een in de vorm van een sarcofaag en zo gauw hij zich beweegt tikt hij het tentdoek aan en is hij  kliedernat, de andere twee liggen in een 1.5 persoonstent en moeten op commando omdraaien, en dan nog maar niet te denken over hoe ze zo’n natte tent weer in hun rugzak krijgen….We hadden gehoopt dat het vandaag wat makkelijk zou zijn. Het was de hele dag prachtig weer doch de lange afstanden beginnen zich (bij deze oudjes) toch te wreken, maar dit blijkt gelukkig ook bij onze mede wandelaars zo te zijn. De omgeving was prachtig maar regelmatig moesten we een poortje passeren om van het ene weiland in het andere te komen. Die heb je hier in vele vormen en maten en meestal moet je klimmen, klauteren, ergens door heen wringen met je rugzak, of je been ergens over heen gooien en via brandnetels je weg weten te vinden. Alsof de boeren het je extra moeilijk willen maken dat je gratis over hun land mag lopen. Grote delen waren agv  de heftige regenval van de afgelopen dagen ook erg nat, dus regelmatig fierlljeppen en zelfs  zodanig dat ik aan het eind van de tocht hevig verschrikt tot boven mijn knie in de bog zakte, er vervolgens uit getrokken werd en toen nog een aantal kilometers verder mocht sukkelen met natte voeten, modderige sokken, schoenen en benen door de onvoorspelbare bog. Met de tong redelijk op onze inmiddels erg natte tenen kwamen we uiteindelijk in Greenhead aan in een prachtige kamer, paars met drie bedden, en een riant ligbad. Genieten dus! Opnieuw nu  in de pub bij het eten weer een prachtige ontmoeting. Drie 50 plus heren, waarvan eentje 70 jaar, die morgen nog 8 miles van de Pennine Way gaan afleggen omdat dat het de oudste van het stel dat ene stukje een aantal jaar geleden niet gelukt was. Hij wilde het alsnog netjes voltooien. Samen met Hans hebben ze een goed glas Wiskey op de goede afloop gedronken. Misschien ga ik dat in de toekomst ook nog doen met Pen Y Ghent?? Op mijn 70e jaar als nog klauteren.
Morgen een heel rustige dag, slechts 8 miles naar Twice Brewed Inn. Hard nodig! Dus pas om 9 uur ontbijten. Cereals deze keer ipv full engish breakfast? We gaan er een cultureelhistorisch getint dagje  met uitgebreide site seeing van maken en de Hadrians Wall, muur van de Romeinse  keizer Hadrianus met restanten van oude forten ed, uitgebreid bekijken. Hoe zouden die Romeinen hier hebben kunnen marcheren op sandalen en rokjes op die gladde modderige/moerasachtige ondergrond? Zouden Astrix en Obelix hier ook nog geweest zijn? Volgens Hans wel, maar om hen maar alvast te citeren “Rare jongens die Romeinen…..” want wat doe nou je in zo’n vochtig en kouwelijk land als je uit Italië komt?
NB voor onze van oorsprong uit Noord Oost Nederland afkomstige volgers een foto van het fierljeppen op zijn Brabants.

Dag 12 Dufton naar Alston

Dag 12 van 18, van Dufton naar Alston, normaal 32 km, nu 34,7 km agv navigatie foutje direct aan de start, ( verborgn laantje over het hoofd gezien, @#%$!&^*). 9.5 uur incl. Ascend 1040 meter en descent 940 meter
Hans is uiteindelijk gister avond in het bovenste bed gekropen doch kon er vanochtend nauwelijks meer uit komen agv het smalle trapje. Het ontbijtje was weer voortreffelijk en vol goede moed gingen we van start…. totdat we er na een forse stijging achter kwamen dat we een bordje gemist hadden en weer terug moesten. Grrrrrr, k..t,  f*ck, etc. Het was de zwaarste dag van de hele Pennine Way dus dat was een grote tegenvaller. De tocht naar Cross Fell via Great en  Little Dunn Fell, 893 m, ging vooral door zware niets voor ogen ziende mist, maar gelukkig geen regen. Helaas hebben we alle in de boeken vol verve beschreven mooie uitzichten gemist. Daarna was het vooral moeizaam  bergafwaarts met wat stijgingen over paden met heeel veel losse steentjes. Erg oppassen dus voor de enkeltje. Al met al was het een erg inspannende en vermoeiende dag. Aan de conditie ligt het niet, maar de carrosserie is helaas aan slijtage onderhevig. Gelukkig hebben we daar genoeg hulpmiddelen voor zoals wandelstokken, steunzolen, compeed blarenpleisters, witte en roze pilletjes, naalden, chirurgische mesjes, en heel veel zoetigheid en misschien ook wel een klein bordje voor ons hoofd? De laatste etappe van Garrigill naar Alston hebben we op een rolletje druivensuiker volbracht en we wachten nu op een groot bord eten om daarna ons bed in te duiken want morgen de derde dag van 21 miles.
Hallo hier nog ff de mini bogtrotters. We willen nog even wat kwijt. Onze viervoetige medewandelaar heeft bergschoentjes, een kinky warm regenjasje, zijn voetjes worden met speciale huskyzalf gemasseerd, hij heeft zijn eigen veilige warme bedje in de caravan, en wat hebben wij? Meehobbelen in een rugzak waarin je de helft van de tijd door die ellendige blauwe regenhoes niets ziet, grommmm…… But for onze Englis follllowers wie woed like too say thet wie find our fellow doggie Worcester verrrri bolt!!!

Dag 11 Middleton in Teesdale naar Dufton

Dag 11 van 18, Middleton in Teesdale naar Dufton, 34 km, 9 uur onderweg pffffffffffffff
De dag begon mooi maar rond half een begon het steeds harder te regenen. Striemende regen, harde vlagen huilende wind, maar ook een woest stromende rivier, groene met stenen bezaaide hellingen zo ver je oog reikt, kletterende zeer imposante watervallen, natte gladde stapstenen, glibberige modder, scrambelen over 50 meter langs een ruige waterval loodrecht omhoog, klapperende kleddernatte regenkleding, kleur lime and orange en op High Cup Nick, mist, vette niets voor ogen ziende mist, met een zeer harde wind langs de rand van het ravijn en als afsluiting vannacht slapen in een stapelbed met gifgroen beddengoed, afdrogen na een verkwikkende warme douch met een mini handdoek van 30 bij 50 cm en naar het toilet op de gang waar allerlei pukkelige pubers in een klein handdoekje rondlopen. Vakantie? Jaaa want we hebben het weer gered en de beloning is een omgeving, zo ver die zichtbaar was, die adembenemend en soms heel onwerkelijk is (letterlijk en figuurlijk).
Haaaiiii, hier Beertje en Sjarreltje. We hebben vandaag heel veel nieuwe stoute woordjes geleerd die we vast niet mogen herhalen.  Veel hebben we niet gezien want we keken heel de dag tegen die blauwe regenhoes aan. Wel hebben we Carlita nog even voorgedaan hoe ze moest scrambelen. Dat is gelukkig heel goed gegaan en we hebben gezegd dat we heeeel trots op haar zijn, haha, je moet wat doen voor een stukje kaas. Vannacht mogen we bij Carlita in het bovenste bed slapen, of wordt het toch Hans, oh nee want die laat scheten!

Dag 10 Bowes naar Middleton in Teesdale

Dag 10, Bowes naar Middleton in Teesdale, 20 km
Gisteravond nog even grote schrik, er was geen kamer gereserveerd en de bagage was er niet. Bleek dat er een nieuwe eigenaar was die van niets wist. Is gelukkig toch nog goed gekomen met een kamer met een heerlijk ligbad en lekkere pubmaaltijd. De degelijke minstens 50 jarige landlady had een kousenband op haar bovenbeen laten tatoeëren die af en toe onder haar zomerjurkje uitpiepte. Is dit sexy vroeg ik me verbaasd af?  Vandaag mist in de heuvels en af een toe een lichte regen. Dat geeft de omgeving een mystiek tintje. Enya zou hier prachtig bij kunnen zingen. Helaas moesten we het met de stilte doen, ook lekker! Weinig mede wandelaars vandaag ontmoet. Veel stijgen en dalen door hoog grasland en uitkijken om niet met je voet in een konijnenhol te blijven hangen. Peter Rabbit is hier erg actief en ondermijnend bezig. We hadden ons toch wat verkeken op de zwaarte van vandaag. Regelmatig waren we letterlijk van het padje af maar dankzij Hans zijn navigatietalent (GPS) wisten we de weg weer terug te vinden en zijn we nu in Middleton in Teesdale beland. Het eerste biertje / dry Cider smaakt na zo’n dag altijd goddelijk. Vanavond maar rustig aan doen met de booze, want morgen wordt een lange dag van 32 km…..Dag hier nog even Beertje en Sjarreltje. Ze hebben vandaag ook nog een mijlpaal bereikt: Ze zijn in de 100.000 ste schapendrol gestapt, Blè. Die twee zijn best zenuwachtig voor de komende drie dagen. Ze willen vroeg naar bed, de drank laten staan en al vroeg vertrekken en dat allemaal terwijl het gewoon vakantie is. Ze hebben voor een heel leger zoetigheid, fruit en drinken ingeslagen vanmiddag. Wij komen in ieder geval niets tekort omdat we er bovenop zitten ha ha! O ja we gaan morgen naar een Youth Hostel. Als ze die ouwe knarren maar binnen laten!?

Dag 9 Keld naar Bowes

Dag 9 Keld naar Bowes, 21 km, op de helft! Prosecco!!!
We hadden opnieuw een heerlijk zonnige dag met een fysiek niet echt inspannende maar wel mooie tocht. Hans is waarschijnlijk de oorzaak van een knallende echtelijke ruzie van een ouder Engels stel over wel of niet het hoogtepad langs oude loodmijnresten te volgen vanuit Keld naar Reeth. Vanaf gistermiddag zat de erg spraakzame dame van het stel al te drammen dat ze (Coast to Coast) onderlangs in het dal langs de rivier wilde lopen en vanochtend bij het ontbijt weer. En  uiteindelijk was men haar moe en leek ze de strijd te winnen doch gooide Hans weer olie op het vuur: “het is je laatste kans, daar komen jullie nooit meer” waarop de heer zijn kansen weer zag toenemen. Ben benieuwd wie er uiteindelijk gewonnen heeft. Buiten maakte de heer nog even een gebaar van “nag nag”  en dat hij gek van haar werd.  We hebben vriendelijk afscheid genomen en zijn vlug onze weg gegaan. Bij Tan Hill Inn, de hoogste pub van Engeland, hadden we een heerlijke soepkop thee en warme smeuïge muffin, zo lekker Hmmmmmmm! Daarna voor het eerst echte BOG, dus springen van graspol naar graspol en regelmatig een voet uit de zompigheid trekken. Bij elke stap veerde de ondergrond, dus steunzolen zijn er overbodig. Hier nog geen flagstones. En dan mogen we nog van geluk spreken dat het redelijk droog is, zo gaf men aan. Via Bowes Moor zijn we uiteindelijk in Bowes beland. Een slaapdorpje waar niet veel te beleven is behalve een oud Norman ford, later Roman ford, wat vervolgens verbouwd is tot Castle en vanaf 1400 door de tand der tijd afgebroken is. Desondanks nog zeer indrukwekkend met muren van wel 2 meter dik. Blijkbaar hadden ze het regelmatig koud? Rond een uur of 3 kwamen we in Bowes aan alwaar we Worcester en zijn baasjes weer tegen kwamen. Voor deze gelegenheid poseerde hij gewillig voor de perfecte foto voor de blog. Hij was helaas te moe voor een interview.

Dag 8 Hawes naar Keld

Dag 8 Hawes naar Keld, bijna op de helft
Vandaag laat gestart en relatief weinig kilometers, 21 km, maar wel de nodige hoogtemeters. Vanuit het erg gezellige marktplaatsje Hawes, maken hier heerlijke Wensleydale kaas, zijn we via Great Shunner Fell (714 meter) naar Keld gelopen.  Steeds weer komen we bekende wandelaars tegen omdat we allemaal op andere tijden en plaatsen lunchen, sneller of minder snel lopen of een ander jas aantrekken of zo. Keld kennen we al van de Coast to Coast Way die we in 2011 gelopen hebben, maar toen was het gehuld in mist. Het is een klein gehucht, waar in de 19e eeuw vooral mijnwerkers woonden die in de loodmijnen werkten. Overal zie je hier nog de restanten van. Destijds logeerden we bij Birkdale farm waarvan de eigenaar een geweldig gulle lach had en Garry heette. Zijn kippen verbleven voornamelijk op een ladder in de schuur. Nu logeren we in Keld Lodge, een oude hunting lodge, en komen we zomaar Garry tegen. Er is nu geen mist en de lucht is helder en crispy. Er vliegen wel de nodige gemene kleine muggen rond, genaamd midges, die vooral Hans erg lekker vinden. Ook hier lopen we weer de nodige lange afstand wandelaars tegen het moeie lijf, nu vooral Coast to Coasters. De meeste wandelaars van de Pennine way zijn doorgelopen naar Tan Hill alwaar zich de hoogste pub (528 m) van Engeland bevindt. Wij doen deze morgen rond koffie-tijd aan. Hier in Keld Lodge is het vooral oude herinneringen ophalen aan onze Coast to Coast tocht, 317 km in 14 dagen van Sint Bees naar Robin Hoods Bay inclusief harde wind en hoogte trauma, pffff. De komende 2 dagen zijn nog relatief mild, zoals vandaag. De echte uitdaging komt daarna, 3 dagen van ongeveer 33 km per dag en de nodige hoogtemeters. Tevens een gemene Helm Wind die daar waait, kijk er nog niet echt naar uit dus kan het alleen maar meevallen hopelijk, de weersberichten zijn niet al te best….. Het wandelen gaat ons echter steeds makkelijker af en de kilometers vallen minder zwaar! Het ritme bevalt ons uitstekend, We genieten enorm van de tocht en de mooie ontmoetingen, hoe fijn kan het zijn!

Dag 7 Horton naar Hawes

Hallo, daar zijn wij weer, Sjarreltje en Beertje, de Mini Bog Trotters.
Wat we gisteren allemaal hebben meegemaakt ! Hadden die sukkels de schoenen en de sokken die ze hadden gewassen lekker in het zonnetje te drogen gelegd tot dat het begon te regenen. Vlug haalde ze de sokken van de lijn, maar vergaten de schoenen binnen te halen. Toen ze bedachten dat de schoenen nog buiten stonden brak er GROTE PANIEK uit. Na een uur stroooomende regen stond er een mooi plasje water in de schoenen; haha, zeiknat!! Hebben wij geen last van. Zijn ze de heeeele avond met de haardroger en wc papier bezig geweest om de schoenen te drogen. Het personeel van het hotel zal wel denken dat er muizen bezig zijn geweest omdat er veel wc papier snippers door de kamer rondvlogen, Ha Ha!! Oh daar komt ze weer! Houdoe!
Kssst, weg jullie kleine opdonders! Vandaag weer een prachtige dag, niet te moeilijk en door weer een heel ander landschap, nu 23 km. We passeerden  de kruising met de Dalesway die we al eerder 6 dagen lang in de stromende regen gelopen hebben. Destijds waren we ervan overtuigd dat we de Pennine Way nooooit zouden lopen. De tocht ging verder over oude packhorse routes en roman roads. Ook passeerden we het Ribblehead viaduct, weer een locatie van de Harry Potter films. We komen steeds meer bekende gezichten tegen. Opvallend is het aantal mannen wat alleen de tocht loopt en campeert in het wild of op campings. Ook is het aantal docenten in de meerderheid. Vandaag finishten we ongeveer tegelijkertijd in Hawes en streken we met zijn zevenen aan een grote tafel neer bij The White Heart Inn om met een biertje weer een goede dag te vieren. Ons logeeradres is uitzonderlijk. We slapen in een oud hotel in de kelder onder een middeleeuws gewelf met een grote schouw. Geen uitzicht maar wel een kingsize bed. Niet vergeten de wekker te zetten vanavond, want nu worden we niet met het licht wakker….. Voor de belangstellende een korte update van het blessureleed: 1 snoekduik in de greppel, een gebutst ego, een zeurende achillespees, Een dikke stramme rechter knie, een heel klein al bijna genezen blaartje, een krampende peesplaat in de voet. Dus dat valt allemaal nogal mee, so far so good.

Dag 6 Malham naar Horton in Ribbblesdale

Dag 6 Malham naar Horton in Ribblesdale, 23 km
Elke dag begint met een uitgebreid Engels ontbijt, mits de chef er is, en vervolgens een stevige klim. De logeeradressen liggen meestal in een dal waardoor we aan het eind van de dag vaak een forse afdaling maken, aiai de knietjes, en in de ochtend weer fors omhoog moeten. Zo ook vandaag. Ons logeeradres was geweldig en zeker voor herhaling vatbaar. Het was een dag met drie hoogtepunten, Malham Cove, ooit een grote waterval, Fountain Fell (668 m hoog) en Pen-Y-Ghent (de hoogste top in de trail tot nu toe; 694 m). Bij Malham Cove begint het limestone gedeelte, volgens Hans glijsteen want het had vannacht geregend. Dit is de plek waar de campeer-scene van Harry Potter uit de Deathly Hallows opgenomen is. Elke dag zijn we ongeveer van 9 tot 16-17 uur onderweg met de nodige pauzes met calorie-rijke versnaperingen om onze energie op peil te houden en om rondom ons heen te kijken en te verbazen hoe mooi Engeland is . Maar elke dag kunnen we dus ook redelijk uitslapen en dat is nodig. Vandaag kregen we reuzenboterhammen (brood overdwars gesneden) mee met minstens een centimeter ham en kaas. Heerlijk op de top van Fountain Fell, na een forse klim, opgepeuzeld met een geweldig uitzicht overal waar je kon kijken. Het leek daar in vergelijking met de andere dagen wel een snelweg, lekker breed, veel grijs gravel en de nodige medewandelaars. Malham is dan ook een populaire bestemming voor een lang weekend voor de Engelsen. Als laatste deel was Pen-Y-Ghent aan de beurt en toen was het mis… Naar het eerste plateau moet er een steil deel geklauterd (gescrambeld) worden op een steile helling, en daarna nog een aantal keren. De paniek sloeg toe en het wilde niet meer, angssst  en vooral ook boosheid omdat ik het niet aandurf. Het is maar goed dat de Engelsen niet verstaan wat ik er dan allemaal uitkraam. Gelukkig was er een detour mogelijk naar Horton. Toch gaf dit niet de beloning waar je voor gaat. Heb toch het gevoel enorm gefaald te hebben maar in een helikopter krijsend van de bergwand gehaald te worden is ook niet wenselijk……Vanavond maar mijn wonden likken en weer verder.

Dag 5 Cowling naar Malham

Het weer vandaag was zoals voorspeld, nat. De meeste dodelijke hoogtemeters waren aan het begin van de dag en gelukkig hadden we toen onze waterproofs (regenkleding..) nog niet nodig. Het was opnieuw een prachtige tocht  van 27 km met een zeer gevarieerd landschap, nu door de Yorkshire Dales. Het uitzicht was weer heel anders dan de vorige dagen. Alsof we terug waren in de jaren vijftig, of figurant zijn in een goede engelse detective serie. Idyllische bomenlaantjes, kabbelende riviertjes, weilanden vol met schapen, koeien en veel mest, uitglijden op de kilometers gras door de aanwezige grote koeienvlaaien, vele poortjes, oude stenen muren en styles waar we door- en overheen moesten klauteren, lieflijke dorpjes met cottages met uitbundige bloementuinen, een heerlijke tea-room, thee met scones and clotted cream, vriendelijke mensen, etc. Regelmatig krijgen we van wandelaars de vraag of we de HELE Pennine way doen, en vervolgens wensen ze ons goed weer toe. Hoe zou dat nu komen? Uiteindelijk kwamen we tot op de draad toe nat in het erg uitnodigende Malham aan, maar het welkom in de pub, waar we slapen, was hartverwarmend. De haard was al aan en het was gezellig druk met uitgeputte wandelaars die al achter een drankje zaten en vele natte hondjes. We hebben natuurlijk als beloning een (2) pintje gedronken en een groot bord eten besteld. Nu lekker bij de haard verder opdrogen en wegsoezen.