Dag 4 Hebden Bridge naar Cowling

Hallo allemaal,
Jullie zullen wel schrikken maar Carlita mag vandaag de blog niet als eerste maken, eindelijk!! Vandaag zijn wij, Sjarreltje en Beertje een keer aan de beurt; ja die 2 die achter in de rugzak meehobbelen. Jullie denken wel ha da’s lekker makkelijk. Maar ho maar. Je moet ervoor zorgen dat je je evenwicht bewaart want je kan er zomaar uitvliegen omdat ze een wilde beweging maken omdat ze weer een greppeltje niet zien. Of je valt zomaar in slaap, kan ook.
Vandaag was wel heeeel lekker. Weertje goed, het eten lekker ( KAAS natuurlijk) maar het duurde wel heel lang. Wel 6 keer heuvel op en heuvel af. Wij hebben er niet zoveel last van maar onze baasjes ( dat denken ze ) hebben het zwaar want we horen ze flink puffen als ze weer een heuveltje op moeten. Oh ik geloof dat ik moet stoppen want  de Ipad word uit m’n pootje getrokken! Tod de folgende keer. Lieve groetjes van Sjarreltje en Beertje
Nou, de muizen willen ook een woordje mee praten. Vandaag van Hebden Bridge naar Cowling gelopen, een lange aangename tocht van 30 km door Brontë Country. Het weer was prachtig met een licht briesje. De heuvels zijn hier groen en glooiend en zouden de basis vormen voor het boek Woeste Hoogte van Emmily Brontë, een van de drie schrijvende zusjes die zo jong aan hun einde gekomen zijn door tuberculose. Zij schreven onder een mannelijk pseudoniem destijds en behoren nu tot de wereld literatuur. Bijzonder dat op de wegwijzer voor de Brontë trail de route ook in het Japans vermeld staat. Gelukkig hebben we geen bussen met Aziaten en camera’s gezien. Er zijn niet veel wandelaars die de hele Pennine trail lopen. Tot nu toe hebben we 2 stelletjes gesproken die hem helemaal lopen, die van het hondje en de caravan en een stel die in het wild camperen (De helden), en mensen die slechts een deel ervan nu afleggen. Wel komen we regelmatig een verdwaalde trailrunner tegen, vandaag zelfs twee met ontbloot bovenlijf (oef); dat zegt wel iets over het weer (heerlijk warm). De landlady van ons huidige logeeradres zou waarschijnlijk volledig van de leg zijn wanneer ze deze heren tegen het lijf zou lopen. We verblijven nu in een B&B waar alles erg netjes en schoon is (niet een beetje maar echt heel erg schoon). Het tapijt in de dining room is roomwit, op de slaapkamer is de handdoek in een zeer kunstzinnige vorm gevouwen met een lavendel geurzakje, en op de badkamer ligt een doekje om de tegels te drogen.  We mochten niet door de voordeur maar moesten achterom.  Het kan niet anders dan dat we de komende uren nog ergens uit de bocht vliegen en een mega vlek achter laten. Het eten hier in het enige restaurant van het dorp, de pub serveert geen eten, was voortreffelijk, helaas voor de eigenaar waren we de enige gasten. Hoe gaat hij het redden is de vraag. Opvallend is dat de Pennine Way in vergelijking met de Coast to Coast zooo niet commercieel is. Mogelijk toch te lang en te uitdagend?