Vandaag was een lange dag van 29.5 km. Het begon met drizzle (mooi woord voor motregen) en geen heerlijk vet en voedend full english breakfast. De chef was niet komen opdagen in de Inn en we werden geconfronteerd met een erg nerveuze bardame die zich in alle toonaarden verontschuldigde. Geen probleem, we hadden al uitgebreid ingekocht bij de lokale supermarkt, waar onze ogen al groter waren geweest dan onze buik. De koffie, die nog wel geserveerd werd, had verdacht veel weg van thee dus we hebben weinig gemist verwacht ik. We nemen onze thermoskan met warm water mee en hebben dagelijks rond half elf ons oploskoffie-uurtje met iets zoets erbij. De tocht vandaag ging over moorlands en langs stuwmeren. Niets is hier vlak dus je bent continu bezig om je voeten goed neer te zeten op glibberige stenen van allerlei formaat, moeraspollen, grasrandjes, wiebelende flagstones, modderige plassen, kiezelstenen, waarbij je de ene keer stijgt en de andere keer daalt, met als gevolg beurse enkels en voeten omdat je continu aan het balanceren bent. Volgens de boeken komen we deze dagen langs 14 reservoirs maar omdat ze goed in de omgeving zijn opgenomen voelen ze niet als onnatuurlijk. Er zijn zo goed als geen bomen op de moors en je ziet glooiende heuvels zo ver als je kunt kijken. De hei komt nu net in bloei en toont vele tinten paars. Ook zie je overal de witte pluimpjes van het katoengras wat duidt op moerassige ondergrond. We blijven ons verbazen over hoe mooi het hier is ondanks dat de omgeving als industrieel bekend staat en we ook de nodige stedelijke bebouwing van boven af hebben kunnen zien. Je hebt niet in de gaten dat je continu op zo’n grote hoogte van 450 meter loopt. Het hoogtepunt van vandaag is Stoodley Pike, een obelisk die als een grote middelvinger naar Napoleon in Calder valley oprijst. Een monument opgericht ter nagedachtenis van de overwinning op Napoleon. We wisten niet dat Engeland destijds ook last had van dit kleine mannetje met een zeer groot ego. Ons eigen ego heeft vandaag in ieder geval een klein deukje opgelopen. Waren we bij de Coast to Coast way altijd een van de snellere lopers, nu worden we soms ingehaald…….en dat is wennen. Onze mini Bog trotters hebben overigens nergens last van, alleen dat er af en toe de raincover van de rugzak over de koppies getrokken wordt vanwege de regen. Ze zijn zo enthousiast geworden dat ze “ The First Dutch Mice Ramblers Association” willen oprichten. ( ja lekker makkelijk zo in de rugzak!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten